Βιώνουμε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη νεολαία και τους εργαζόμενους της χώρας. Η οικονομική και πολιτική δικτατορία της κυβέρνησης, της Ε.Ε και του ΔΝΤ επιτίθεται καθημερινά στα δικαιώματα και τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Την ίδια στιγμή, παρά τις δυσκολίες, χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι βαδίζουν ολοένα και πιο αποφασιστικά στο δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα ενάντια σε αυτό το βάρβαρο καθεστώς. Το φοιτητικό κίνημα σε αυτή τη συγκυρία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης, τόσο απέναντι στους νόμους της Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση όσο και ενάντια στην αντεργατική επίθεση συνολικά.
Οι δυνάμεις των σχημάτων της ΕΑΑΚ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στρατεύονται στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης και ανασυγκρότησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και σε αυτή τη βάση προωθούν μια λογική ανατρεπτικής κοινής δράσης της αριστεράς εντός του κινήματος. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και η ΕΑΑΚ έχουν διαλέξει αντίπαλο: το ΔΝΤ, την ΕΕ, την εργοδοσία, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της (ΝΔ, ΛΑΟΣ) καθώς και τους εκπροσώπους τους μέσα στις σχολές.
Στον αντίποδα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ενώ επιλέγουν την αποχώρηση από τις μαζικές διαδικασίες των συλλόγων συγκροτώντας μέτωπα γύρω από τον εαυτό τους, αρνούνται να στρατευτούν σε μια ανατρεπτική κατεύθυνση για το κίνημα επενδύοντας στην ήττα και τον κατακερματισμό των αγώνων. Βρίσκουν τον αντίπαλο τους σε δυνάμεις του κινήματος, στήνοντας διαρκώς ενδοαριστερούς εμφυλίους και στοχοποιώντας με ιδιαίτερο ζήλο τις δυνάμεις τις αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Κορύφωση του κατήφορου που έχει επιλέξει η ηγεσία της ΚΝΕ αποτελούν τα στημένα και προβοκατόρικα γεγονότα που συνέβησαν στο Πάντειο.
Οι δυνάμεις των σχημάτων της ΕΑΑΚ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στρατεύονται στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης και ανασυγκρότησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και σε αυτή τη βάση προωθούν μια λογική ανατρεπτικής κοινής δράσης της αριστεράς εντός του κινήματος. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και η ΕΑΑΚ έχουν διαλέξει αντίπαλο: το ΔΝΤ, την ΕΕ, την εργοδοσία, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της (ΝΔ, ΛΑΟΣ) καθώς και τους εκπροσώπους τους μέσα στις σχολές.
Στον αντίποδα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ενώ επιλέγουν την αποχώρηση από τις μαζικές διαδικασίες των συλλόγων συγκροτώντας μέτωπα γύρω από τον εαυτό τους, αρνούνται να στρατευτούν σε μια ανατρεπτική κατεύθυνση για το κίνημα επενδύοντας στην ήττα και τον κατακερματισμό των αγώνων. Βρίσκουν τον αντίπαλο τους σε δυνάμεις του κινήματος, στήνοντας διαρκώς ενδοαριστερούς εμφυλίους και στοχοποιώντας με ιδιαίτερο ζήλο τις δυνάμεις τις αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Κορύφωση του κατήφορου που έχει επιλέξει η ηγεσία της ΚΝΕ αποτελούν τα στημένα και προβοκατόρικα γεγονότα που συνέβησαν στο Πάντειο.
