Η "ζαρτινιέρα", το δόγμα της νέας εποχής

Κάθε πολιτική στην ουσία της δίκη εκδικάζεται σύμφωνα με τους τρέχοντες πολιτικούς συσχετισμούς και σχεδιασμούς. Τα υπόλοιπα περι δικαιοσύνης και νόμου οι αστοί δείχνουν σε κάθε ευκαιρία πως είναι για την πλέμπα. Άλλωστε, κανένα αστικό δίκαιο δεν υπάρχει που να μη μπορεί είναι αμφίσημο όποτε χρειάζεται.

Όταν χρειάζεται να δοθεί ένα μήνυμα στην κοινωνία, κι η έκβαση μιας δίκης μπορεί να είναι ισχυρό εργαλείο στη διάθεση των κυβερώντων γι αυτό το σκοπό. Πολύ θα ήθελε μια κυβέρνηση που έχει πάρει απόφαση να σταθεί και να περάσει την πολιτική της με ωμή κρατική βία και καταστολή να υπογραμμίσει το δόγμα της αυτό και με την έκβαση μια συμβολικής σημασίας δίκης.

Η θεωρία υπάρχει για να εξηγεί την πράξη:

Αυγουστίνος Δημήτριος. Κύπριος φοιτητής. Έπεσε στα χέρια αστυνομικών σε πορεία για τη 17 Νοέμβρη, τη χρονιά του 2006-2007, η οποία συμαδεύτηκε από το κίνημα ενάντια στο νόμο Γιαννάκου. Τον έριξαν χάμω χωρίς ν' αντιστέκεται και τον ξυλοκοπούσαν επί ώρα με μανία, προκαλώντας του σοβαρούς τραυματισμούς. Όλη η σκηνή βιντεοσκοπήθηκε. Οι αστυνομικοί δήλωσαν με θράσος πως "χτύπησε πέφτοντας πάνω σε μια ζαρτινιέρα".

Φτάνουμε στο σήμερα, 6 χρόνια μετά τον ξυλοδαρμό-δημόσιο βασανισμό. Η έκβαση του εφετείου (το οποίο στην πολιτική παίζει συχνά το ρόλο "δικαστικού πλυντηρίου"): Αθώοι οι 6 από τους 8 κατηγορούμενους αστυνομικούς. Ποινές φυλάκισης 2.5 χρόνων με αναστολή στους άλλους δύο.

Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τους δικαστικούς εκπροσώπους της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι η πολιτικά κατάλληλη στιγμή για να βγει μια τέτοια απόφαση, ρίχνοντας το γάντι στο φοιτητικό κίνημα.

Είναι δήλωση εποχής, πως την ίδια στιγμή που κάθε είδους άσυλο καταπατείται, την ίδια στιγμή που παρακολουθούνται οι επικοινωνίες, την ίδια στιγμή που συλλαμβάνονται φοιτητές χωρίς καν κατηγορίες, την ίδια στιγμή οι αστοί θέλουν να διαφημίσουν την παντοδυναμία τους πόσο θεωρούν τους νόμους και τα δικαιώματα χαντρούλες και καθρεφτάκια για το λαό.

Ε, λοιπόν, είναι γελασμένοι.

Η παντοδυναμία τους είναι πλάνη και παλεύοντας συλλογικά κι ο ένας χέρι πιασμένος με το διπλανό του, μπορούμε και θα το καταφέρουμε, να επιβάλλουμε από το δρόμο του αγώνα τα συλλογικά μας συμφέροντα. Μια κοινωνία για τον κόσμο της εργασίας κι όχι για τα παράσιτα, εφοπλιστές, εργοδοσία, τραπεζική νομενκλατούρα και το συφερτό που τους περιτριγυρίζει.

Από το λαό θα το 'βρουν!