Ανακοίνωση Φορτσάκη

Πριν λίγες ώρες, ο Φορτσάκης εξέδωσε ανακοίνωση, το link προς την οποία παραθέτουμε.

Τώρα που τη διαβάσατε, ας μπούμε στο ζουμί.

Κατ' αρχάς, αξίζει ένας έπαινος για το ύφος και την ποιότητα των λεκτικών σχημάτων. Πράγματι αντάξια του Πρύτανη του πιο διαπλεκόμενου, με την πιο λαομίσιτη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο (έστω κι αν έχει αντάξιο συναγωνισμό από τις προηγούμενες δύο). Ομολογούμε πως αν δεν είχε υπάρξει

• μέλος της ΟΝΝΕΔ
• σύμβουλος του Μητσοτάκη την περίοδο 1990-91
• συνεκπονητής του νομικού πλαισίου με το οποίο διαλύθηκε η ΕΡΤ και δημιουργήθηκε η ΝΕΡΙΤ
• πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ
• μέτοχος μεγάλης δικηγορικής φίρμας
• η οποία είναι νομικός σύμβουλος πρώτης φάσης στο "ταμείο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας", του ΤΑΙΠΕΔ (ξεπούλημα λιμανιών, ελληνικού κ.ο.κ.)
• α, και συμβουλεύει και την ΚΟΣΚΟ
• και τέλος, επιλεγμένος προσωπικά ως υποψήφιος Πρύτανης από το Συμβούλιο Διοίκησης ΕΚΠΑ (αυτό το οποίο απέρριπτε κατά τη συνέντευξη ωμά όποιον υποψήφιο δεν ταυτιζόταν με την κυβερνητική πολιτική)

τότε πολύ φοβούμαστε πως θα μας είχε βαθιά απογοητεύσει, ρητορικά κι αισθητικά το κείμενο. Πόσο μάλλον πολιτικά. Αλλά μιας που είπαμε "πολιτικά", μάλλον είναι ώρα να μπούμε και σε μια κριτική πάνω στο ίδιο το κείμενο της ανακοίνωσης, όσο και των προτάσεών της.

Κατ' αρχάς, την εναρμόνιση των ιδανικών του Πολυτεχνείου με την κριτική του Φορτσάκη πάνω στη λειτουργία των Φοιτητικών Συλλόγων την έχουμε πλέον σαν εικόνισμα πλάι στις ταινίες των Monty Python για το ρηξικέλευθο χιούμορ της. Το ζήτημα δε βρίσκεται στο ότι το απόσταγμα όσων έκαναν τους φοιτητές του '73 να εξεγερθούν προσπαθεί να κάνει "επίκληση στην αυθεντία" τους. Βρίσκεται στο γεγονός ότι προσπαθεί να το κάνει μέσω της κλασικής επίκλησης στις "μειοψηφίες" και τις "σιωπηρές πλειοψηφίες".

Ζήτημα πρώτο: Λίγο παραπάνω στην ίδια ανακοίνωση στηρίζει πως το πανεπιστήμιο ως σύνολο πρέπει να συνεχίσει απρόσκοπτη τη λειτουργία του, ακόμα και με πλήρως ανεπαρκτή μέσα, παρ' όλο που οδηγείται σε δομική ανεπάρκεια από την ασκούμενη πολιτική. Προτάσσει δηλαδή την αποπολιτικοποίηση του ρόλου του, παρουσιάζοντάς το ως παθητικό και μόνο δέκτη των όσων αποφασίζει η κυβέρνηση, με τον ίδιο να κάνει τις όποιες διαπραγματεύσεις. Το δίχως άλλο, με την πείρα που έχει αποκτήσει με το ελληνικό και τα λιμάνια όσον αφορά τα ξεπουλήματα.

Ζήτημα δεύτερο: Ως λαμπαδηφόρος της αποπολιτικοποίησης (για να μη μιλήσουμε και για το ρόλο της ΟΝΝΕΔ στη νεολαία και στο άνθισμα των ικανοντήτων του Φορτσάκη και μακρηγορήσουμε), μιλά για "μειοψηφίες". Είναι χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικής νοοτροπίας ανθρώπων το να θυμούνται τις "μειοψηφίες" μόνο όταν διαφωνούν μαζί τους. Οικτρή μειοψηφία άλλωστε είναι έτσι κι αλλιώς οι θιασώτες των μνημονίων, πράγμα που γίνεται ηλίου φαεινότερον από το γεγονός ότι μόνο με αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες και με αστυνομικό βούρδουλα στηρίζουν την πολιτική τους.

Ζήτημα τρίτο: Το μέτρο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας αντί των Φοιτητικών Συλλόγων και των αποφάσεών τους. Κατ' αρχάς, από ιστορικής πλευράς, ο τελευταίος που προσπάθησε να παρέμβει στο πώς θα λειτουργούν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ήταν η Χούντα. Κάθε ομοιότητα με σημερινά πρόσωπα δεν είναι καθόλου συμπτωματική και είναι υπ' ευθύνη τους. Από εκεί και πέρα, ανοίγει ένα σημαντικό, τέταρτο ζήτημα.

Ζήτημα τέταρτο: Το ψάρεμα στα θολά νερά της "σιωπηρής πλειοψηφίας". Κάθε διαδικασία που αποκλείει τον πολιτικό διάλογο των συμμετεχόντων ξεκινά εκ του πονηρού έως κουτοπόνηρου. Είναι προφανές ότι αυτή η πρόταση γίνεται με την ελπίδα να μπορέσουν οι δυνάμεις της ΟΝΝΕΔ να πείσουν (ποιός ξέρει υποσχόμενες τί) κάποιον πλήρως αδιάφορο και αποπολιτικοποιημένο κόσμο να ψηφίσει μέσω μιας ηλεκτρονικής φόρμας, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ακούσει επιχειρήματα για τις θέσεις που υπάρχουν. Καταπληκτική άποψη για τη διάπλαση του ανθρώπου. "Κοινωνικό ζώο" έλεγε ο Αριστοτέλης, αλλά όπως φαίνεται, στο λεξικό του Φορτσάκη περιττεύει το "κοινωνικό". Από εκεί και πέρα, το χαρακτηριστικότερο επιχείρημα των των πιο αποκομμένων κι εχθρικών προς τον κόσμο ανθρώπων είναι πως "όσοι δεν είναι εδώ, αυτή τη στιγμή, να βρίζουν αυτό που κάνω (κι εμένα), με στηρίζουν". Επιχείρημα κατώτερο του τελευταίου δικηγορίσκου, οπότε και το να το διακωμωδήσουμε κι άλλο θα ήταν αντίθετο προς τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.