Για ένα εισητήριο.

Όλοι έχουμε εικόνα του γεγονότος: 19χρονος νεαρός, νεκρός από την πτώση του από τρόλεϊ, μετά από διαπληκτισμό με τον ελεγκτή λόγω του ότι δεν είχε εισητήριο.

Τέτοιες στιγμές φαίνεται το ποιόν των ανθρώπων:

• Φαίνεται ποιός θέλει να στρουθοκαμηλίσει, αρνούμενος να σκεφτεί ο,τιδήποτε για το σκηνικό. "Μαλακία του που ήταν απρόσεκτος", θα πει.
• Φαίνεται ποιός αρνείται να σκεφτεί αν δε ζητήσει πρώτα άδεια. "Αν είχε εισητήριο, δε θα είχε συμβεί αυτό", θα πει.
• Φαίνεται ποιός ψάχνει πού να ρίξει φταίξιμο για να νιώσει "μάγκας". "Σε λίγο θ' αγιοποιήσουμε τους τσαμπατζήδες", θα πει.
• Φαίνεται ποιός έχει αποφασίσει να μισεί οποιονδήποτε απλώνει χέρι βοηθείας στους γύρω του τίμια κι όχι για γλαμουροφιλανθρωπία. "Μπορεί να ήταν κι αναρχοκομμούνι ο πιτσιρικάς" θα πει για να δικαιολογήσει τον εισπράκτορα (κι ο εισπράκτορας τέτοια έλεγε όταν κατέβηκε από το τρόλεϊ).
• Φαίνεται ποιός έχει αναψοκοκκινήσει στην ευκαιρία τυμβωρυχίας. "Τέτοιες νοοτροπίες τσαμπατζή έχουμε και φέραμε την Ελλάδα εδώ που τη φέραμε", θα πει. "Όλοι μαζί".
• Φαίνεται ποιός θέλει να το εξαργυρώσει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. "Νέο νομοσχέδιο, θα πει".
• Φαίνεται ποιός θέλει να καταλάβει τί συμβαίνει γύρω του. "Δείχνει τί συμβαίνει παντού γύρω μας, και στον καθένα ξεχωριστά".
• Φαίνεται ποιός θέλει ν' απαντήσει, στο δρόμο μαζί με τους συνανθρώπους του. "Στο δρόμο", θα πει.

Ας μη μακρυγορούμε άλλο. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη άλλα μερμήγκια. Καιρός για κόσμο ανθρώπινο για τους ανθρώπους.

Κι ένα υστερόγραφο για τους υπερασπιστές του ελεγκτή: